Woord

We gaan op reis vandaag. Ik neem je mee naar een berggebied waar de sneeuw op de verre toppen ligt. Er is daar veel te ontdekken en je staat vast te popelen om te gaan wandelen en de toppen te beklimmen. Maar eerst moet ik je meenemen naar een beek in de vallei.

Het is een heldere beek, niet al te diep, en er liggen stenen in waar je overheen kunt springen. Ik kan je vertellen: het is een prachtige plek, want het werd mij toegestaan om er even rond te wandelen. Ga je mee?

Daar, in de verte, waar de sneeuw op de toppen ligt, is de plek waar de bron ontspringt. Helemaal in het begin kwam het water omhoog en het begon te stromen. Een klein steentje werd meegevoerd door het water en vanaf dat moment trokken het water en de steen samen op. De stenen in de beek werden steeds groter en de beek werd een klein riviertje. Het water en de steen waren in balans samen. Het water stroomde zacht en beweeglijk om alle obstakels heen, waarbij ze de steen polijstte, die zo steeds gladder werd. De steen was het water tot steun en gaf vorm en richting aan haar weg.

Hier, langs het water staat een prachtige, grote bloem te bloeien. Zij staat daar, op haar vaste plekje, en ieder jaar bloeit ze weer even mooi als het jaar ervoor. Ze heeft haar zaadjes niet kunnen laten vallen, dus ze blijft alleen. Maar ze is van grote waarde want ze verspreidt haar liefde rijkelijk over haar omgeving.

Eenmaal beneden in de vallei was het kleine stroompje een stabiele beek geworden. Het steentje was nu een rots die midden in het water lag. Het water en de rots hadden een mooie plek gecreëerd waar twee meisjes over de stenen sprongen. De bloem die aan de oever stond keek goedkeurend toe en was blij dat ze deel mocht uitmaken van dit tafereel.

Op een dag echter keerde de rots in zichzelf. De zwaarte begon hem parten te spelen. Waar hij voorheen genoot van de mensen die over de stenen in de beek kwamen springen, van de lichtheid waar hij en het water deel van waren, kon hij het nu niet meer opbrengen. De rots in de branding had last van een brandend gevoel vanbinnen en het water kon het vuur niet voor hem blussen.

‘Lieve bloem, zal hij nog terugkeren in zijn oude staat?’
‘Lieve beek,’ zei de bloem, ‘zolang als ik hier sta heb ik het landschap zien veranderen. Alles is altijd in beweging. Maar jouw woorden zijn van waarde. Laat je hart spreken en vertrouw, vertrouw dat hij je horen zal.’

En zo sprak het water tot de rots:

Lieve Rots
Wees zo zwaar
Als je wilt
Wij zijn hier
Neem de tijd

Maar mijn lief
Het moet gezegd
Soms ben ik je even kwijt

Ik omgeef je met mijn stroom
Kun je me dan laten weten
Dat je voelt dat ik er ben
En ik me geborgen kan weten?

Ik kan voor jou het vuur niet blussen
En ik red me wel, intussen
Maar luister hoe ik tot je spreek
Ik heb je lief, liefs,
De Beek

december 2022

Mijn kind kreeg een kind
Mijn dochter een zoon
In mij leeft het leven
dat hem niet werd gegeven
Kun je zelfs wel zeggen
dat hij te vroeg is gegaan?
Want deze kleine jongen
heeft maar nauwelijks bestaan
Maar zoon ben je, kleine broer
en kleinzoon van mij
In mijn herinnering
blijf je altijd dichtbij

februari 2023

De brug, er is geen weg terug
De brug, ik voel de steun in mijn rug

Deze weg moet ik gaan
Geen stap overslaan

De brug, stap voor stap, niet te vlug

’t Komt er nu dan op aan
Sterker dan de stroom
De wegen te wandelen
Waarvan ik droom

De brug, er is geen weg terug
De brug, ik voel de steun in mijn rug
De brug, stap voor stap, niet te vlug

Ik ga, stroom me niet achterna

Ik heb je gezien
Mijn lessen geleerd
Me misschien iets te veel
Aan jou bezeerd

Je sleurde me mee
En ik zeg je gedag
Op je weg naar de zee
Waar je oplossen mag

Ik ga, stroom me niet achterna
Ik ga, kijk eens waar ik nu sta
Ik sta

juni 2023