Rituelen zijn uniek, zintuiglijk en ervaringsgericht. Op deze pagina vind je een impressie van eerder uitgevoerde rituelen door middel van foto’s en teksten.
Het is nooit te laat
Drie jaar na dato stond ze op het strand. De oma van een kleine jongen die stierf op de dag dat hij geboren werd. Haar kleinzoon had gevochten als een leeuw maar hij kwam het leven niet in. Zij kwam het verdriet niet in; altijd was ze weggelopen voor de moeilijke dingen in het leven. In die korte tijd dat hij in deze wereld was, had de kleine jongen iets losgemaakt. Iets waardoor zij niet langer kon weglopen. Iets waardoor ze die ochtend in maart toch in de auto stapte en naar de kust reed, hoe sterk ze er ook tegenop zag en hoe veel keer ze ook bedacht had af te bellen. Ze was er. Want ze wilde vooruit. Ook de moeilijke dingen wilden, moesten, gezien worden. Anders namen ze teveel ruimte in.
De wind was gaan liggen en de wolken hielden zich terug. Zeesterren waren aangespoeld en de zon verlichtte dat wat lang niet gezien had willen worden in een decor van water en zand.
Daar stond ze. Ze had de stap gezet, terug het verleden in. Ze had zijn naam in het zand geschreven en keek toe hoe een deel van haar verdriet werd overgegeven aan de zee. Een schelp, wat water en zand in een potje vormden de tastbare herinnering aan dit moment. Woorden, muziek, geschreven voor haar, erkenning van haar verhaal. Wat ertoe doet laat zich niet uitdrukken in tijd. Het is nooit te laat ruimte te maken, stil te staan, los te laten en verder te gaan.
maart 2022
fragment uit: Herfstviering Humanistisch Verbond
‘Kijk omhoog en je zult weten hoe laat het is’, sprak de zon op een ochtend tot de jongen. Hij liep op het pad door de wijngaard van zijn ouders. Zij hadden in deze tijd hun handen vol aan het plukken en persen van de druiven. Zo druk, dat ze ieder uur op hun horloge keken om vervolgens nog harder te door te werken. De jongen had de hele zomer kunnen spelen in de bossen die het land omringden en kon de tijd daarbij vergeten. Maar deze ochtend had hij omhoog gekeken. En ’s avonds weer. ’s Nachts werd hij wakker en trok zijn gordijn opzij om uit het raam te kijken. Ineens besefte hij dat de ster, die hij rond zijn verjaardag in maart altijd zag wanneer hij niet kon slapen, nu op een heel andere plek aan de hemel stond. Maar voordat hij zich herinnerde hoe dit kon, viel hij in slaap.
‘Kijk omhoog en je zult weten hoe laat het is,’ sprak de zon in zijn droom tegen de jongen. ‘Als je was waar ik nu ben, zou je zien dat de helft van de aarde in mijn licht baadt en dat de andere helft in het donker leeft. De herfstequinox. En de mensen zullen het weten.’
september 2023