Onderstaande teksten geven een impressie van de teksten die ik schrijf als onderdeel van mijn rituele ontwerpen.

Het Water en de Rots

We gaan op reis vandaag. Ik neem je mee naar een berggebied waar de sneeuw op de verre toppen ligt. Er is daar veel te ontdekken en je staat vast te popelen om te gaan wandelen en de toppen te beklimmen. Maar eerst moet ik je meenemen naar een beek in de vallei.

Het is een heldere beek, niet al te diep, en er liggen stenen in waar je overheen kunt springen. Ik kan je vertellen: het is een prachtige plek, want het werd mij toegestaan om er even rond te wandelen. Ga je mee?

Daar, in de verte, waar de sneeuw op de toppen ligt, is de plek waar de bron ontspringt. Helemaal in het begin kwam het water omhoog en het begon te stromen. Een klein steentje werd meegevoerd door het water en vanaf dat moment trokken het water en de steen samen op. De stenen in de beek werden steeds groter en de beek werd een klein riviertje. Het water en de steen waren in balans samen. Het water stroomde zacht en beweeglijk om alle obstakels heen, waarbij ze de steen polijstte, die zo steeds gladder werd. De steen was het water tot steun en gaf vorm en richting aan haar weg.

Hier, langs het water staat een prachtige, grote bloem te bloeien. Zij staat daar, op haar vaste plekje, en ieder jaar bloeit ze weer even mooi als het jaar ervoor. Ze heeft haar zaadjes niet kunnen laten vallen, dus ze blijft alleen. Maar ze is van grote waarde want ze verspreidt haar liefde rijkelijk over haar omgeving.

Eenmaal beneden in de vallei was het kleine stroompje een stabiele beek geworden. Het steentje was nu een rots die midden in het water lag. Het water en de rots hadden een mooie plek gecreëerd waar twee meisjes over de stenen sprongen. De bloem die aan de oever stond keek goedkeurend toe en was blij dat ze deel mocht uitmaken van dit tafereel.

Op een dag echter keerde de rots in zichzelf. De zwaarte begon hem parten te spelen. Waar hij voorheen genoot van de mensen die over de stenen in de beek kwamen springen, van de lichtheid waar hij en het water deel van waren, kon hij het nu niet meer opbrengen. De rots in de branding had last van een brandend gevoel vanbinnen en het water kon het vuur niet voor hem blussen.

‘Lieve bloem, zal hij nog terugkeren in zijn oude staat?’
‘Lieve beek,’ zei de bloem, ‘zolang als ik hier sta heb ik het landschap zien veranderen. Alles is altijd in beweging. Maar jouw woorden zijn van waarde. Laat je hart spreken en vertrouw, vertrouw dat hij je horen zal.’

En zo sprak het water tot de rots:

Lieve Rots
Wees zo zwaar
Als je wilt
Wij zijn hier
Neem de tijd

Maar mijn lief
Het moet gezegd
Soms ben ik je even kwijt

Ik omgeef je met mijn stroom
Kun je me dan laten weten
Dat je voelt dat ik er ben
En ik me geborgen kan weten?

Ik kan voor jou het vuur niet blussen
En ik red me wel, intussen
Maar luister hoe ik tot je spreek
Ik heb je lief, liefs,
De Beek

december 2022

Kleine jongen

Mijn kind kreeg een kind
Mijn dochter een zoon
In mij leeft het leven
dat hem niet werd gegeven
Kun je zelfs wel zeggen
dat hij te vroeg is gegaan?
Want deze kleine jongen
heeft maar nauwelijks bestaan
Maar zoon ben je, kleine broer
en kleinzoon van mij
In mijn herinnering
blijf je altijd dichtbij

februari 2023

Uit Varen

Lage zon schijnt door de keukenruit
Gouden warmte op mijn huid
De merel fluit haar liedje uit en
zachtjes wuift het fluitenkruid
Vlindervleugels herinneren mij

aan die warme tijd dat jij
de kaarsen aanstak in ons huis
Lichte dagen zonder ruis

Ooit namen wij een besluit, ik hoor
het jawoord dat ik gaf als bruid
We spraken overtuigd en luid
Iedereen mocht het horen

Nu spits ik mijn oren
Vanbinnen hoor ik een geluid
Het is tijd, ik wil vooruit
’t Is tijd dat ik dit boek sluit

Ik neem mijn mand bij de hand
Zeven mensen aan de waterkant
We komen samen in de kajuit
Golven, samen, ruimte, licht
Nog één lied en een gedicht
Dan varen we uit

Moeder zal ik zijn omdat jij
mij dat hebt gegeven
We denken samen terug aan
alle golven van het leven
Zeven mensen zij aan zij
Zeven mensen op een schuit
Ik ben op geweest en opgestaan
Nu laat ik je eindelijk gaan
Ik steek vanavond een kaars aan
en blaas het verhaal uit.

april 2023

De soldaat

Een strijder
Gedwongen of niet, hij vocht en liet los
Vond een nieuw bestaan en
sprak niet meer

Vergat hij Jadwiga
of voelde hij haar
nog ergens vanbinnen?

De Poolse soldaat
Was hij niet kwaad op
het leed, op zichzelf en zijn andere helft?

Had hij geweten dat ik zou komen
De naam zou dragen in een nieuwe taal
Had dat hem bewogen
of was zij al lang in hem versteend?

Hoe voedde hij zijn nieuwe kinderen op?
Drie stuks opnieuw, en hij maar zwijgen
Pools bloed in de aderen
Volhouden, vastbijten, verborgen zelfverwijten

Zes kinderen had hij, net als zijn zoon
Verloren vaders
Maar strijders

mei 2023

Overbruggen

De brug, er is geen weg terug
De brug, ik voel de steun in mijn rug

Deze weg moet ik gaan
Geen stap overslaan

De brug, stap voor stap, niet te vlug

’t Komt er nu dan op aan
Sterker dan de stroom
De wegen te wandelen
Waarvan ik droom

De brug, er is geen weg terug
De brug, ik voel de steun in mijn rug
De brug, stap voor stap, niet te vlug

Ik ga, stroom me niet achterna

Ik heb je gezien
Mijn lessen geleerd
Me misschien iets te veel
Aan jou bezeerd

Je sleurde me mee
En ik zeg je gedag
Op je weg naar de zee
Waar je oplossen mag

Ik ga, stroom me niet achterna
Ik ga, kijk eens waar ik nu sta
Ik sta

juni 2023